حریم سینه ی من در شراره افتاده
در انعکاس نگاهم ستاره افتاده

زحجله گاه لبم خون تازه می ریزد
دگر نفس زدنم در شماره افتاده

شکست هجمه ی بغض گلو گرفته ی من
به یاد خاطره هایی دوباره افتاده:
 
به یاد کرب وبلا و غروب عاشورا
خزان به جان تباری بهاره افتاده

به پیش چشم ترم پیکر سلاله ی عشق
به زیر مرکب صدها سواره افتاده
 
کفن به وسعت دشت و میان یک صحرا
قدم قدم بدن پاره پاره افتاده
 
هجوم دست پلید و نگاه بی پروا
و زینبی که پِی راه چاره افتاده
 
...از آن زمانه که همبازی رقیه شدم
ز خون مرثیه بر دل نگاره افتاده
 
خرابه بود و من و دختری که بر پایش
نشان آبله ها بی شماره افتاده
 
نشان پنجه به رویش حکایت از آن داشت
زگوش نازک او گوشواره افتاده
 
نفس زد و گل سرهای او به خاک افتاد
و باز در دل عمه شراره افتاده
***هاشم طوسی***